Օգոստոսի 10-ին մենք մուտք գործեցինք մեզ շատ անծանոթ մի աշխարհ, որից սկզբում այդքան էլ գոհ չէինք: Բնական է նորությունները բոլորի համար էլ սկզբում տարօրինակ են լինում, բայց երբեք չեմ մոռանա այս հինգ հրաշալի գիշերները Լերմոնտովո գյուղի Անդրանիկ սկաուտական ճամբարում: Առաջին օրը անկապ էր, ուզում էինք տուն գնալ, բայց երբ մոտիկից ծանոթացանք բոլորի հետ ուզում էինք շաբաթներով այնտեղ մնալ: Այս 5 օրերի ընթացքում մոտիկացանք այն մարդկանց հետ, ումից առաջ խուսափւմ էինք: Ես միշտ էլ գիտեի, որ պետք չէ մարդու մասին կարծիք կազմել առանց նրան ճանաչելու: Ամեն օր ճամփորդում էինք, սար էինք բարձրանում գնում էինք գյուղ, առավոտ մարմնամարզություն էինք անում, իսկ կեսօրին տարբեր խաղեր խաղում ջոկատներով, քնում էին վրաններում (ահավոր հավես էր): Նաև ցավոք սրտի երեկոյան մեզ նստացնում էին ճաշասրահում և ստիպում որպեսզի նայենք տիեզերքի մասին այդ երկար ու ձանձրալի ֆիլմը: Դրա վերջում բոլորը մի վայրկյան ավել չէին մնում սրահում վազում էին դուրս ու գոռում ջա՜ն ինչ լավա պրծավ =D Մի օր էլ դիտմամբ բոլորով խոսում էինք երգ էինք լսում որեսզի մեզ դուրս հանեն ու չնայենք այդ  հիմար ֆիլմը: Բոլորը բարձր խոսում էին, ես մի հատ բառ ասեցի ու ինձ հանեցին 20 շրջան վազելու :D Ճիշտ է անարդար էր, բայց միաժամանակ հավես: Գօհարը արդեն սեղանի հետ էր խոսում, բոլորը գոռում էին որպեսզի խանգարեն մնացածին, ու լավ էին անում:D Այնտեղ բարձրացրել էինք մեր դպրոցի և Հայաստանի դրոշները և ամեն գիշեր տղաներից մեկը հսկում էր, որ չգողանան: Զավենը ու Ռուդոլֆը ամեն օր 3 տարով մեր կյանքը երկարացնում էին: Ամեն գիեր Ռուդոլֆը գալիս էր մեր վրան ու սկսում էր պարել բոլորս մտածում էինք, որ շուտով վրանը կքանդվի, բայց այդ րոպեների համար դա էլ քր կարելի ընդունել: Երբեք իմ ընկերների վրա չէի կասկածում, բայց այս օրերը ինձ օգնեցին հասկանալ, որ ինչել լինի չենք թողնի իրար, միշտ միասին կլինենք: Մի օր քայլելով գնացինք դեպի գյուղի դպրոցը, որի ճանապարհին խանութ տեսանք: Երբ մենք դպրոցում էինք Մերին ու Վահագը վազելով գնացին խանութ որպեսզի չիպս ու կոկա կոլա առնեն, ափսոս նրանց բռնացրին ու ամբողջ առածը հետ վերցրեցին: Մեր գնած երկու կոլաները Զավենինն էին, մնաց մի հատ Ֆանտա, որի կեսը խմեցինք դրա տեղը ջուր լցրեցինք ու լուծողական, որպեսզի եթե նրանք ուզենան խմեն…:D Բայց ոչ ոք չհանձնվեց բոլորս ավելի էինք պայքարում և վերջում իհարկե հասանք մեր նպատակին: Առաջին գիշերը շատ ցուրտ էր, ով ինչ ուներ հագել էր ու ծածկվել, բայց միևնույնն է չէր օգնում: Ժամը 10ին փոքրերը մուլտֆիլ էին դիտում, իսկ հետո մենք ամեն ինչ անում էինք որպեսզի նրանց քնացնենք , որ մենք ֆիլմ դիտենք, իսկ ավելի ուշ դիսկոտեկ էինք անում և բոլորով տժում էինք:D Երեկոյան բոլոր մեծերը մեր վրան էին գալիս ու բոլորով հռհռում էինք կողքի վրաններից բոլորը դժգոհում էին, բայց մենք ինչ անեինք: Վերջին օրը խարույկ էինք վառել, նրբերշիկ և կարտոֆիլ էինք խորովում: Իսկ ավելի ուշ սկաուտները հավի խորոված էին սարքել և ով արթուն էր տվել էին նրանց: Բոլորս շատ մոտիկացանք ու կապնվեցինք իրար հետ, վերջին օրը շատ տխուր էինք որովհետև չէինք ուզում վերադառնայինք մեր անկապ ու հոգնած օրերին, առանց իրար օրը չէինք պատկերացնում: Սկաուտներից շատ բաներ սովորեցինք, նրանք շատ ուժեղ են ու համարձակ: Շատ բաներ կան, որ չեմ պատմել, հենց օրիանկ մեր զգացողությունները որոնք անբացատրելի են: Այս օրերի շնորհիվ բոլորս շատ բաներ հասկացանք և շատ փոխվեցինք: Կուզեմ նորից կրկնվեն: <3