...

Մոխրագույն լուսինը հոգնել էր վերևում գոյատևելուց, որովհետև խամրած արևն էլ չէր լուսավորում նրան... Միայնակ էր..

Դատարկ հիվանդանոցները լիքն էին թշվառ մարդկանցով, որտեղ ոչ ոք, ոչ մեկին չէր գնահատում..

Հազիվ էր լսվում դրսում ոռնացող միակ շան՝ լացող ձայնը.. Ով հոշոտել էր իր կեղծ ընկերներին, անիծված կերի պատճառով:

Իսկ այն աղջիկը ով մոռացել էր իր թաց ներքնազգեստը, քայլում էր  մերկ՝ մեռած փողոցով:

Դու տեսնում ես քեզ սպանող ծխախոտը, որի կարմիր տուփը դողում է դիմացդ ընկած..

Սակայն սառած մերկությունը ավելի ես գնահատում, Քան այդ համեղ աղբը..

Փողոցում մութ է կարծես մարդկությունը վերացել է.. Սև մարմինդ հիշեցնում է ինձ սպիտակ ձյունը, երբ այն կեղտոտ է :

Սակայն դու մաքուր ես.. ինչպես կույս պոռնիկը՝ քամուց վախեցող..

Ում փողը պետք չէ, էժան խմիչքն է բավական:

Մերկությունը նման է ջերմ մենակության..

Փողոցի տուփը՝ լի դատարկության..

Իսկ անձայն ամբոխը՝ բղավող իրականության..

Արդեն կորել ես, կործանվել, հանգել..

Բայց պահպանում ես գեղեցկությունդ ինքնասպանությամբ ~..
Լ. Հունանյան..

Թափանցիկ թուլությունս ~

Տաք ու սառը մարմինների երկարատև հպումներ... Հակասական բևեռներ, որոնք երբեմն ձգում են իրար: Ընթացքին հակառակ շարժվող զգացումների ու սարսուռների ահռելի ալիք, որի թափանցիկ ջրերը անդադար ծփվում են մարմնիս պատերին, ամեն անգամ ավելի թուլացնելով դրանք:
 Երբ զգում եմ տաք շունչդ մաշկիս վրա, սկսում եմ ապրել ու սրթսրթալով զգալ միայն համդ, վախենալով րոպեներ անց կրկին կորցնել այն: Չեմ կարող նկարագրել ներսումս եղած զգացմունքների բախումն ու պարադոքսը երբ գրկում ես, ու պատում ֆերամոններիդ յուրահատուկ հոտով: Պարանոցիս վրա շուրթերիդ ամեն հպումից, հոգիս փշաքաղվում է, սիրում եմ այն ինչ զգում եմ երբ ինձ հետ են՝ մարմինդ, աչքերդ, շուրթերդ.. դա դու չես! դու միանգամայն թաքնված կերպար ես նույնիսկ ինքդ քո համար:
Ամեն անգամ երբ հայացքդ փլվում է  վրաս, մոռանում եմ մարմնիս մասին, այն անզգայանում է, իսկ ուղեղիս բջիջները ակնթարթի ազդեցության տակ դառնում են մեռած, ինչպիսին են մազերս ու եղունգներս.. Միգուցե դրանց մեջ ավելի շատ կյանքի մասնիկներ են լինում այդ ժամանակ, քան ամբողջ մարմնիս..
Հազարավոր վայրկյաններ շունչդ պահում եմ ներսումս, զգում եմ, որ քեզնից ինչ-որ բան դեռ իմ մեջ է, չի սպառվել: Իսկ արտաշունչիդ ամեն կաթիլը, որը տալիս ես ինձ, պահում եմ ներսումս հավերժ: