Խոտերին հարվածում է իրար,
Մի կաթիլ սուրճը թափվեց գետնին
Ու եկան մրջյուններն անհամար:
Նրանք գալիս են ու գնում
Վայրկյանները տանում իրենց հետ,
Մնաց միայն հիշողությունը
Խորտակված հենց այդ սուրճի մեջ:
Ձեռքս դիպավ. Բաժակն ընկավ. Հիշողությունը չջարդվեց:
Կանաչ- Կապույտ, գնաց- եկավ, գնաց- մնաց անընդմեջ:
Մտամոլոր խաղեր տվեց, գույներն իջան հատակին,
Տեսա, արտացոլանքս շրջվեց ու ալեկոծվեց կրկին:
Սուրճը կոկորդիս է կանգնել՝ դառնությունն է չափից շատ,
Այն չլիներ, կուլ կգնար տփի միջինը հատ առ հատ :
Դառը- քաղցր, սև կամ անգույն.. տրամադրություն չկա կամ կա,
Ո՞վ է այսօր մնում, լսում, ոչ՛ մեկը, ոչ՛ մյուսը չկա:
Գալիս, լցվում, ուրախանում, հեռանում են մեկ առ մեկ,
Արդյո՞ք ինչ-որ մեկը մնաց, թե՞ սպիտակեց սևը մեր:
Մնա՞ց, կիսեց դառնությու՞նդ, կա արդեն երկու լուծում՝
Կամ՛ վառում ես ու դեն նետում, կամ՛ ինքն է ձեռքդ վառում:
No comments:
Post a Comment