·
·
Ցավաց,
զգացի ինչպես մեկը ուժեղ
հարվածեց, մի քանի
րոպե անց հասկացա,
որ սա մենամարտ
է: Ես ունեմ
միայն նրան, նա ամենաշատը
ուզում է դատարկել
սենյակն ու փոխել
օդի գորշությունը, ու
ես կանեմ դա:
Ճիշտ չեմ ընկալել
այսքան ժամանակ, չեմ հասկացել,
որ ինքս եմ
սենյակին ու նրան
հաղորդել այս տեսքը:
Այստեղ գեռակշռող է դարձել
փոշին, իսկ առաստաղը
շոշափելու դեպքում, կարող է
և թթվածնի հանդիպես:
·
Զգում
եմ ինչպես են
թոքերս ցավում, այդ փոշուց
ու կեղծիքից: Սենյակի
համար դարձել եմ թափանցիկ
երևույթ, ու ամեն
անցուդարձը նոր սպի
է դառնում արդեն
մաշված զգացմունքներիս վրա: Այլևս չեմ
կարողանում կառավարել նրան, ձեռքերս
դողում են, իսկ
ոտքերով դժվար կարողանամ օգնել,
տեղից էլ մի
անգամ երկու ոտքով կանգնեցի
ճահճի մեջ ու
սիրտս բացեցի, դրա
համար էլ այսօր
նրա վրա մի
մեխ է մնացել,
որն իր անկյունում
նստած սպասում է:
·
Նա...
վախենում եմ շուտ
գա այն օրը,
որ ես կլքեմ
նրան, մինչև կյանքի վերջ
լուսնի պես միայնակ
կմնա սխալներիս պատճառով:
Այդ ժամանակ հողի
տակ մի անծանոթ
դուռ կբացվի, որի
մեջ իմ հին
դուռը կլինի կիսաբաց:
