Երբ նայում եմ երկնքին...
Երբ նայում
եմ երկնքին մտքերս լրիվ խառնվում են իրար, հիշում եմ ինչ-որ տարօրինակ բաներ , որոնք
նույնիսկ չեմ հասկանում երբ են տեղի ունեցել: Երկինքը կարծես լինի հայելի, որտեղ դու
քեզ իսկականն ես տեսնում, այդ ժամանակ քեզ ոչ-ոք չի խաբում, պարզապես նայում ես պարզ,
ջինջ երկնքին և սկսում ես քեզ կողքից տեսնել, հիշել մտածել քեզ հետ տեղի ունեցած լավ
և վատ հիշողություններ: Որոշ մարդիկ կարող են կարծել, որ երկինքը հասարակ է, և նայելով
երկնքին ոչինչ չես կարող հիշել պատկերացնել ,մտածել դա այդպես չէ: Երկինքը միագույն
է՝ կապույտ, որին նայելով մարդ կտրվում է առօրյաից և փորձում է կենտրոնանալ իր մտքերի
վրա: Երբ ես նայում եմ երկնքին, զգում եմ անկեղծություն, պարզություն ինձ թվում է
, որ իմ առջև կանգնած է մի բարի մարդ ով իմ բոլոր հարցերին կտա ճիշտ և անկեղծ պատասխան,
սկսում եմ հիշել շատ օրեր, որոնց մասին նույնիսկ մոռացել էի: Այդպես կարող եմ ժամերով
նայել երկնքին և խոսալ ինքս ինձ հետ, սակայն այդ ժամանակ կարծես քեզ հետ խոսան անցյալդ
և ներքին ձայնդ որոնցից մեկը հիշացնում է քո արած քայլերը՝այն ամենը ինչ եղել է քո
հետ, իսկ մյուսը տալիս է քեզ տանջող հարցերի ճիշտ պատասխանները, ներքին ձայնը երբեք
չի խաբում, որովհետև այն գիտի թե մարդ իրականում ինչ է ուզում: Երբեմն երկինքը քեզ
հիշեցնում է այն մարդու աչքերը ում դու առանձնահատուկ ես սիրում, ում բոլորից բարձր
ես դասում, և մի պահ թվում է թե խոսում ես հենց նրա հետ և այդ ժամանակ ուղղակի ցանկանում
ես, որ դա իսկապես իրական լինի:
No comments:
Post a Comment