* * *

Մտքերս տրորում են մայրամուտը
Խառնում փոշուն ու մթին:
Դատարկ է տանիքը մեր երազների
Հայացքներն ընկել են գետնին:

Փորձում եմ կրկին ներկել ես
Վրձինը չորացել է, սակայն
Ուզում եմ սառը գրկել քեզ
Ու սառնությունիցդ տաքանամ:


 Մտքերիդ դրական հպումներն
Ինձ խառնում են քամու հետ ու տանում,
Շուրջս պտտվում են հայացքիդ մուսոնները,
Զգայարաններս ալեկոծում:

Քայլում եմ անցածդ ճանապարհով
Որտեղից միայն սիրով է բուրում
Բոլորը նայում են խորթ հայացքներով
Բայց, կուրացած են, չեն էլ նկատում:

Չեմ հանգավորում զգացումներս
Թողնում եմ իրենց հունով գնան,
Հունից շեղվել են ճանապարհներս
Ու դարձնում են մտքերս ունայն:

Ոտքերս աներկբա սահում են
Այդ ճանապարհով լուսավոր կետի
Ներշնչանք չէ, իրոք զգում եմ
Զգում եմ կարոտը կարևոր մեկի:

Եթե նույնիսկ ոչ, թո՛ղ լինի սխալ
Կքայլեմ, հենց այդ ճանապարհով
Միայն թե չկորցնեմ հետքերդ
Դողում եմ կորստիդ ահով...

Հեռուներում ման եմ գալիս,
Կանգառների անորոշ ստվերներում
Իմ ստվերը դու ես, սպասում եմ քեզ
Մթում խորտակվող հետևանքներում: