Դատարկություն..

Ի՞նչ եմ զգում հիմա, այս հարցի պատասխանը կարող եմ ստանալ ներսումս շատ խորը թաղված արկղում, որը պարզապես դատարկություն է: Միևնույնն է դարձել ամեն ինչ, ներսումս մնացել են միայն ոսկորներն ու օրգանները, որոնց հարվածելուց բարձր ձայն է գալիս, սակայն դա հիմարությունը չէ, այլ դատարկության հետքերն են: Այնքան հանգիստ է, երբ մտածելու ոչինչ չունես, երբ կարող ես ամեն վայրկայն անել այն ինչ մտքովդ կանցնի, սիրում եմ այդպիսի մարդկանց: Ճիշտ է անցյալը ամենուր է, իսկ ապագան մենք ենք փնտրում, բայց միևնույնն է պետք է ապրել ներկայով: Վերջերս եմ հասկացել, որ ինձ հոգեհարազատ է: Ամեն ինչ սրտին մոտիկ ընդունելով ոչինչի չենք հասնի, ես ուրախ եմ յուրաքանչյուր վայրկյան, որ ապրում եմ: Աննկարագրելի շատ եմ սիրում ապրել, և երբ մարդկանցից լսում եմ, որ ուզում են մեռնել կարծում եմ թե նրանք խորը մտածելու ունակություն չունեն: Կուզենայի մեռնել ոչ թե կյանքից հոգնելու կամ ապրելը դադարեցնելու նպատակով, զուտ հետաքրքրության համար թե ինչ է հետո… Անսիրտ լինելը շատ առավելություններ ունի, ով ինչ անի կամ չանի մեկ է քո համար, ապրում ես վայրկյաններով ու ուրախությամբ լի: Շրջապատում գտնվողները կարող է ինչ որ տեղ ներվայնանան այդ անստությունից, սակայն դա էլ է մեկ: Նրանք ուղղակի ուշադրության կարիք ունեն, որը ինձ համար միևնույնն է: Ես ուզում եմ մութ ու ատարկ սենյակ ու բարձր երաժշտություն, որը տանում է դեպի ներսիս դատարկությունը:

Սիրում եմ տանջվել, փնտրել ու չգտնել, անվերջ ծիծաղալ, լացել սիրածս երաժշտության տակ ուղղակի հաճույքի համար: Ապրել է պետք ոչ թե գոյատևել: Կյանքումս այնքան շատ են եղել վայրկյաններ, որոնք չէի փոխարինի ոչինչի հետ: Չգիտեմ այդ պահերին ներսիս դատարկությունը ինչի է վերածվում, սակայն կարևորը լիովին ուրախ եմ և մնացած ամեն ինչը մեկ է: Դատարկություն, բառ, որ թվում է լիովին մութ ու դատարկ, սակայն ամենախորիմաստը, յուրահատուկը ու հետաքրքիրը հենց այնտեղ է, պարզապես պետք է ընդլայնել հորիզոնները և մտքին թույլ տալ, որ թռնի ու ամեն ինչ ակնհայտ կլինի…