Ի՞նչ է կյանքը...

 Անցյալի ու ապագայի արանքում սլացիկ անցնող վայրկյանները հենց կյանքն է: Չեմ հավատում, որ ապրում ենք ներկայով, բայց ներկա չկա ամեն վայրկյան անցնում է, իր հետևից թողնելով մի չմաքրվող հետք, որը կարող է շատ գործողություների ձախողման պատճառ լինել: Չկա մարդ ով սխալ չի անում, պարզապես պետք է ամեն ինչին թեթև նայել: Չէ որ այդ վայրկյանը անցել, գնացել է ու ապարդյուն է արցունք թափելն ու տխրելը, միևնույնն է բան չի փոխվելու: Պետք է կամքի ուժ ունենալ և կարողանալ կասեցնել նույն սխալը երկրորդ անգամ կրկնելը, եթե կրկնեցիր ուրեմն առնվազն հիմար ես: Սիրում եմ կյանքը: Ապրելը բազմաթիվ հետաքրքիր մարդկանց շրջապատում, շնչել այն օդը որի մասին երազում են, ամեն տեղ լսել ինչ որ ձայն, որը երբեք ուղեղիցս դուրս չի գալիս… Ոչ ոք չի կարող բացահայտել կյանքի ողջ խորությունն ու էությունը: Այն շատ արագ է անցնում և յուրովի: Յուրաքանչյուրիս կյանքը տիեզերքում ընդամենը մի քանի վայրկյան է, իսկ մահը մի հավերժություն: Ու հենց այս փաստի վրա հիմնվելով կարող եմ ասել.

- Տիեզերքն այնքան անծայրածիր է, որ չի կարող սրտի աշխատանքը դադարելուց հետո վերանալ ամեն ինչ: Մարդ ապրում ու ստեղծագործում է հոգով, ոչ թե մարմնով: Մարմինը ուղղակի հոգին արտացոլող հայելին է: Յուրաքանչյուրս ծնվում ենք, ապրում մեզ հատկացված ժամանկահատվածում, փորձելով անել ամենաառավելագույնն ու անմոռանալին ինչը կարող ենք ու վերջում մեռնում: Քանզի առանց մահի ու՞մ պետք կլիներ կյանքը: Իմ կարծիքով մահից հետո մի ուրիշ աշխարհ է սկսվում: Շունչը, համբույրը, հրաժեշտը, ընկերությունը, ծիծաղը ահա մեր կյանքը: Մենք ինքներս ենք որոշում մեր ճակատագիրը ու կարևոր է ոչ թե նրա հարցը այլ մեր պատասխանը: Կյանքը ժամանակ է, կարևոր գործ անելու, երջանկանալու, տխրելու համար: Պետք է ամեն օր ապրել մտածելով, որ ամեն վայրկյան ամենավերջինն է: Քանզի մինչև դասավորում ու որոշում ենք մեր անելիքները կյանքն աննկատ վերջանում է: Կյանքը սովորեցնում է ճիշտ օգտվել ժամանակից, իսկ ժամանակը գնահատել կյանքի ամեն մայրկյանը: Մենք բեմ ենք բարձրանում առանց փորձ անելու, միանգամից խաղում ենք ու պետք է կարողանանք ամեն ասածի ու շարժումի համար չփոշմանենք: Ամենակարևորը, որ ներկայացման վերջում բոլորը ոտքի կանգնած ծափահարեն, ոչ թե  թողնեն գնան: Ասում են ինչ երազում ես դա իրական է, ինչ երազ չէ դա չկա: Ճիշտ են ասում ամեն մի իրի ու մարդու մեջ պետք է տեսնել ավելին քան իրենց սահմանափակ մարմիններն են: Մարդիկ ինքնահասատվում են այն ժամանակ երբ գտնում են իրենց դերը, ուղին այս կյանքում ու շարժվում դրանով հաջողության հասնելու ակնկալիքով: Կյանքը առեղծվածային երազ է, պետք է երազել ու ստեղծագործել ինչ էլ լինի:

Տպավորություններս ճամբարից, արդյո՞ք մենք ֆիլմում չէինք…

Ամեն ինչ սկսվեց հոկտեմբերի 21ին: Հավաքվեցինք եկեղեցու բակում ու եկեղեցում աղոթելուց հետո շարժվեցինք: Ավտոբուսի մեջ այնքան հետաքրքիր էր անցնում ժամանակը, որ նույնիսկ չզգացինք թե ինչ արագ անցավ ճանապարհը: Ճանապարհի ընթացքում կանգ առանք հաց ուտելու, Ծաղկունքում, ապա Դադիվանքում Ամբողջ ճանապարհին ծիծաղում էինք, երգում ու հիանում այդ աշնանային բազմերանգ գունային գամմայով: Գույները անընդհատ փոխվում էին, իսկական ստեղծագործողի տեղ էր: Մի քանի ժամ անց երբ վերջապես հասանք Գանձասար, առաջին այցելության վայրը դպրոցն էր: Տեսքին նայելուց ընդհանրապես չէի մտածի, որ կարող է դպրոց լինել: Այնտեղ հավաքվեցինք սրահում և Տիար Բլեյանը սկսեց խոսել: Այնուհետև որոշեցինք թե ով է մնալու գյուղի բնակիչների տներում և ով հյուրատանը: Որոշվեց որ ես, Մերին և Գոհարը Հասմիկի հետ պետք է գնանք իրենց տուն: Քանի որ մեր իրերը շատ ծանր էին, որոշեցինք գնալ երթուղայինով: Երբ նստեցինք բոլորը մեզ էին նայում ու սկսում էին խոսել, իսկ մենք սառած դեմքերով նստած էինք քանի որ չէինք հասկանում իրենց բարբառը: Երթուղայինի կեսից իջանք և սկսեցինք քայլել դեպի Հասմիկենց տուն: Դէ պատկերացրեք թե ոնց էինք վախենում: Շատ մութ էր, չգիտեինք թե ուր ենք գնում, և այդքան շատ իրերով: Ու երբ իմացանք, որ տանը կարող է լույս չլինել խուճապի մատնվեցինք, սակայն երբ հասանք տուն և տեսանք բոլոր պայմանները, միանգամից բոլորիս դեմքին ժպիտ առաջացավ: Տեղավորեցինք մեր իրերը սենյակում և բոլորով սեղան գցեցինք որովհետև շատ սոված էինք: Հաց ուտելուց հետո շատ հետաքրքիր տեղեկություններ հավաքեցինք գյուղի, շրջակա ժայրերի  ու գետերի մասին: Շատ ուրախ էինք, որ գտնվում էին այսպիսի լավ մարդկանց հետ ու այդպիսի պայմաններում: Գիշերը նստած խոսում էինք և ճանաչում իրար: Առավոտ ժամը իննին պետք է լինեինք դպրոցում, սակայն ուշացանք: Երբ գնացինք բոլորով առավոտյան պարապմունք արեցինք այնուհետև ուղևորվեցինք զորամաս: Այնտեղ հաց կերանք զինվորների հետ, տեսանք տանկերը և վերադարձանք ճամբար: Այդ գիշեր մնացինք ճամբարում: Հաջորդ օրը բոլորը ներկայացրեցին իրենց ակումբները, այնուհետև խաղացինք ինտելեկտուալ խաղ, որը պատրաստել էր գիտակների ակումբը: Բաժանվեցինք խմբերի, սկսեցինք խաղալ, շատ հետաքրքիր էր: Այդ օրնել գիշերը մնացինք ճամբարում, իսկ մեր իրերը դե գյուղում էին: Գիշերը սենյակում նստած խոսում էինք մինչև ժամը չորսը: Մոտիկացանք այն մարդկանց հետ, ում առաջ դպրոցում նույնիսկ չէինք բարևում: Հաջորդ օրը մի քանի խումբ գնաց Շուշի և Ստեփանակերտ, իսկ մենք հարցազրույցներ էինք վերցնում՝ Ծաղկունքի, Ասկերանի, Ստեփանակերտի բնակիչներից: Այդ ժամանակ մեր իրերը դեռ չէին բերել, արդեն չէինք դիմանում այդպես կեղտոտ, եթե հաջորդ օրը չբերեին ոտքով գնալու էինք վերցնեինք: Երեկոյան բոլորով վոլեյբոլ, ֆուտբոլ, մաֆիա և այլ խաղեր էինք խաղում: Առավոտյան երբ զարթնեցինք մշուշ էր: Գիշերը այն աննկարագրելի գեղեցիկ էր: Բոլոր գույները խառնվել էին իրար և երբ գնում էիր առաջ, թվում էր թե քայլ ես անում դեպի անվերջություն, դատարկություն: Ամեն մի օր լի էր խինդով, ժպիտներով, խաղերով ու պարերով: Ամեն օր 21 էինք խաղում: Հաց ուտելուց հետո թեյի մեջ ճզմում էինք լոլիկ, շաքարավազ էինք լցնում, աղ, կոնֆետ և այլն ու հերթով խմում դա: Ուրբաթ օրը իջանք դպրոց որպեսզի ամփոփենք ամբողջ շաբաթվա աշխատանքը: Այնուհետև եղանք նաև Ծովին քարում: Այդ օրը դիսկոտեկ կազմակերպեցինք ու բոլորով մի լավ քեֆ արեցինք: Պարզ էր ոչ մեկս չէինք ուզում վերադառնալ, բայց ամեն ինչ իր ավարտն ունի: Վերջին օրն էր, դասավորեցինք իրերը և որոշեցինք չքնել: Չորս հոգով արթուն էինք մնացել և ուզում էինք ուրիշների գլխներին սարքեինք: Մտանք կողքի սենյակ բոլորի հողաթափերը խառնեցինք իրար և մեկին կապեցինք մահճակալին: Տղաներին ուզում էինք քսվացնեինք, այն էլ երբ դուռը բացեցինք տեսանք մեկի ոտքը, մեր առջև բացվեց մի տեսարան դեպի Խոսրովի անտառ, ճիշտ է վախեցանք, բայց ծիծաղներս չէինք կարողանում զսպել, հազիվ հասանք մեր սենյակ: Լույսը բացվեց, ժամանակն էր արթնանալ:
-Արդեն եկա՞վ այս օրը, ախր ինչու այսքան շուտ: Հարցնում եմ, բայց ինքս գիտեմ պատասխանը, քանի որ ուրախ վայրկյանները միշտ էլ շատ արագ անցնում, գնում են: Ու մեզ ցավեցնում հիշողություններով:
Նախաճաշեցինք, տեղավորվեցինք ավտոբուսներում, շարժվեցինք, վերջ: Կարծում եք ամեն ինչ վերջացա՞վ, ես կասեի սա մի նոր բանի սկիզբ էր: Մեր ավտոբուսը սկզբում շատ արագ էր գնում մենք էլ էինք զարմանում թե ոնց, որովհետև գիտեինք, որ այն փչացաց է: Ու մի պահ այն ուղղակի կանգնեց ու սկսեց ինքն իրեն հետ գնալ: Բոլորով գոռում քին ու ծիծաղում: Հինգ մետր առաջ էինք գնում, տաս մետր հետ: Այդպես տաս կմ-ը անցանք երեք ժամում: Ամբողջ ժամանակ բոլորով բրդում էինք ավտոբուսը: Կանգ առանք Ստեփանակերտում, նյարդայնացած վիճակ էր: Ընկեր Էմանուելը վարորդի հետ ավտոբուսն էին սարքում, սակայն վերջում բան դուրս չեկավ: Մի քիչ էլ գնացինք ու վերջնական կանգ առանք: Բոլորս շատ ջղայնացած էինք, քանի որ այդ երկար ճանապարհի համար չի կարելի տալ այդպիսի փչացած ավտոբուս: Մի քանիսը լացում էին, իսկ ես ուրախ էի, որ այդպես եղավ, չէ որ ևս մեկ օր կանցկացնեմ իմ մոտիկ ընկերների հետ: Հասկանալով այն, որ արդեն ուշ է և ավելի լավ է մի գիշեր էլ մնանք Ստեփանակերտում ընկեր Էմնուելը զանգեց փոխնախարարին: Նա եկավ մեզ ավտոմեքենաներ տրամադրեց և գնացինք գիշերելու ռազմական վարժարանում: Երբեք ոչմեկիս մտքով չէր անցնի, որ կարող է գիշերենք զորամասում: Այդ գիշեր միասին նայեցինք Էլ Կլասսիկոն, կարտ խաղացինք, հաց կերանք: Աղջիկներով նամակ էինք գրում այդտեղի տղաներին և վերջում դրեցինք իրենց դարակներում: Տեսնես, որ տեսած լինեն ինչ ասած կլինեն: Մի խոսքով այդ մեր փչացած ավտոբուսի շնորհիվ շատ մոտիկացանք, ինչի համար ես նրան շնորհակալ եմ: Առավոտ շարժվեցինք Ստեփանակերտ-Երևան ավտոբուսով, որը շատ հարմար էր: Եղանք Ղազանչեչոց եկեղեցում, Կանաչ վանքում: Ժամը հինգին արդեն Երևանում էինք: Ճամբարը իսկապես շատ լավ անցավ, բազմաթիվ նոր մարդիկ, անքուն ու վախենալու գիշերներ, ամեն օր ժամը յոթից հետո կռիվներ, բանավեճեր: Այս օրերը անմոռաց դարձան մեր կյանքերում:  Ու երբ հասանք ու արդեն իրերն էինք իջեցնում ավտոբուսից, ոտքս գետնին դնելով մտքումս ասեցի <բարի գալուստ իրականություն>:

Ճանաչենք Արցախը նախագծի շրջանակներում...

Մեր քաղաքը՝ Ասկերան

***

Ժամը առավոտյան վեցն էր: Հանկարծակի աչքերս բացվեցին: Ամբողջովին պարուրված էի  վերմակովս, երբ ոտքերիս վրա զգացի բաց պատուհանից փչող սառը քամին: Քունս փախավ: Ցանկացա վեր կենալ, նստել պատշգամբում ու լռել: Վրաս գցեցի ամենատաք բաճկոններիցս մեկը և փորձեցի ծնողներիս չխանգարելով կամաց ու դանդաղ քայլերով հասնել նպատակակետին՝պատշգամբին: Այն բացվեց թեթևակի ճռոցով: Ոտքս անցկացրեցի, արդեն դռան մյուս կողմում էի, երբ դեմքիս մի անմեղ ժպիտ առաջացավ, տեսնես ինչու՞: Հա, գլխի ընկա երևի հասկանալուց այն, որ բացի ինձնից ու թռչուններից ոչ ոք չկ՞ար: Ինչևիցե, սկսեցի լռել, լռեցի, լռեցի, լռեցի ու հանկարծ համբերությունս հատեց: Լռելուց ողջ մտքերս խառնվել էին, այլևս չէի ուզում: Ուզում էի երգ լսելով հետևել թե ինչպես են երևալու արևի առաջին ճառագայթները: Դեռ սպասում էի: Եկավ մի պահ երբ մաշկիս վրա ջերմություն ու լույս զգացի, երեսս պարզեցավ: Միգուցե արևի ճառագայթնե՞րն էին: Չէ, չեմ կարծում ախր լույսը շատ մոտիկից էր ու ուժեղ: Լույսը չէր  կորում, հակառակը այն գնալով ավելի էր մոտիկանում: Չհասկանալով ինչ է կատարվում կրկին սկսեցի լռել: Ականջս սկսեց ինչ որ ձայն լսել, որն անընդհատ մոտենում ու հեռվանում էր: Կարծես երկու աշխհարների միջև գտնվեի: Արդեն խելագարվում էի: Մի պահ ձայնն ամբողջովին կտրվեց: Անցավ ևս մի քանի րոպե: Ինձ ճնշված էի զգում, կարծես շուրջս մի ամբոխ հավաքված լիներ, նորից սկսեցի լսել այդ անդադար կրկնվող ձայնը: Արդեն խլանում էի, աչքերս դեռ փակ էին: 1,2,3…. վերջապես կարողացա տեսնել: Նկատեցի սպիտակ պատերը, հասկացա՝ հիվանդանոցում եմ, բայց ինչ եմ անու՞մ այստեղ: Եվ վերջապես գլուխս թեքելով տեսա այն սարքը, որից գալիս էր այդ անդադար ձայնը: Անսպասելի էր...

When I lied the last time…Why people are telling a lie...

To tell a lie is a way to be happy, or to do something what you want. But when people do it every time, for them it begins to be something like a hobby. I tell a lie often, but not important things. I don’t know why I do that. For example when my mother calls and asks me where I am, I tell her a lie and say that I am in another place, but why? If people don’t want to tell a lie, they won’t do it, but I do it every time knowing that it will be good for me. I don’t know  men who never tell a lie, it’s just an impossible thing. I'm not honest and I love that character in me.

Մի փոքր խոսեմ սիրո մասին..♥

Սիրելու կարողությամբ օժտված են բոլորը: Երբեմն մարդը ինքն իրեն խաբում և համոզում է թե սիրում է ինչ-որ մեկին: Սերը արթնանում է շատ պատահական, և նույնքան պատահական էլ հեռանում: Երբ ինչ-որ մեկի հանդեպ ինչ-որ բան ես զգում, անպայման չի որ դա սեր լինի: Կարող է լինել շատ ուժեղ զգացմունք, բայց ոչ սեր: Լինում է ժամանակ երբ կապվածությունը հաղթում է սիրուն: Երբևէ մտածել եք, սիրո պատճառով ավելի շատ ուրախանում ենք, թ՞ե տխրում: Սերը բոլորի համար է, և այն պետք է բոլորին: Եթե մարդ չի կարողանում սիրել դա կապված է իր ներքինի հետ: Միգուցե նրա մոտ այն դեպքն է երբ ոչինչ չի զգում, ոչ մեկի հանդեպ: Յուրաքանչյուր մարդ էլ սիրում է, ինչ որ մեկին, ինչ- որ գործողություն և դա ընդհանրապես կապ չունի նա հիվանդ է, ճնշված է, ուժեղ է թե թույլ: Առանց սիրո մարդկությունը չէր լինի: Հենց սերն է պահում այս աշխարհը: Ընդհանրապես չեմ հավատում <<Սեր առաջին հայացքից>> արտահայտությանը: Ինչպես կարող ես սիրել մեկին ում առաջին անգամ ես տեսնում: Սա կարող է լինել՝համակրանք, հրապուրանք, հետաքրքրություն, բայց որ սեր: Մարդիկ տարիներով ճանաչում են իրար հետո հասկանում, որ չեն սիրել: Կամ ճիշտ հակառակը երկար ժամանակ են ճանաչում, և գալիս է մի օր երբ հասկանում են, որ մի բան ձգում է դեպի միմյանց: Երբ մարդ սիրում է, իր կյանքը լիարժեք է դարձնում: Վիկտոր Հյուգոն ասել է՝ Սիրիր դիմացինիդ ամբողջ հոգով, չէ՞ որ բացի սիրուց այս աշխարհում գրեթե ոչինչ չկա: Սիրո ամեն վայրկյանը, հենց կյանք է: 

Մահից հետո ..

Մահ, մի խորաթափանց բառ, որից հետո սկսում է անորոշությունը: Ոչ ոք չգիտի թե ինչ է հետո: Միգուցե ընդհանրապես ոչինչ, սա այն թեմաներից է որի շուրջ յուրաքանչյուր անձ ունի իր սեփական կարծիքը: Ի՞նչ կլինի մեռնելուց հետո.. այս հարցի պատասխանը ակնհայտ չի դառնա երբեք: Սակայն եթե մարդ ռեալիստ է, կմտածի, որ մարդիկ մեռնում են ու վերջ: Կյանքը պարզապես ավարտվում է: Քանզի եթե չկա մարմինը, չկա նաև հոգին: Իսկ երևակայելու ունակություն ունեցող մարդիկ միգուցե մտածեն, որ մահից հետո նոր աշխարհ է սկսվում, որտեղ դրախտը մարդու կյանքում եղած ամենահաճելի և երջանիկ վայրկյանների կրկնություններն են: Սակայն այդ ամենին դու նայում ես անծանոթի աչքերով: Լինելով դրախտում` մարդ հպարտանում է իր ապրած ուրախությամբ: Դժոխքը հակապատկերն է: Մարդ այնտեղ տանջվում է, տխրում, իր աչքի առաջ տեսնում է իր կյանքի ամենացավոտ, տհաճ վայրկյանները: Եթե այսպես մտածել ուրեմն մահից հետո յուրաքանչյուրն էլ լինում է և դրախտում և դժոխքում: Մարդ պետք է հավատա փաստերին, սակայն ինչ անել եթե դրանք չկան, երևակայություն ունենալը դեռ ոչ ոքին վնաս չի պատճառել: Սակայն ես դժոխք և դրախտ ասվածներին ընդհանրապես չեմ հավատում: Մահը մի երեևույթ է, որը վերջ է դնում մարդու տանջանքներին և ուրախությանը: Ճիշտ է երբեմն մարդիկ ասում են, որ ուզում են մեռնել, բայց մտածում եմ, որ այդ ճանապարհի կեսից նրանք փոշմանում են, սակայն արդեն ուշ է լինում: Առանց մեռնելու աշխարհում տեղ չէր լինի, դա կյանքի օրենքն է: Մահից պետք չէ վախենալ, ինչպես ասում էր Պլատոնը դա ամենավատ բանը չէ, որը կարող է լինել մարդու հետ: 

ՓՀԵԿեր

  
«ՓՀԷԿ-երը մեծ վնաս են հասցնում էնդեմիկ ձկնատեսակների բազմացմանը, ինչպես նաև մեր անտառներին: Օրինակ, Մեղրի գետը, որի շուրջ տարիների ընթացքում ձևավորվել են շատ անտառներ, որոնք ՀԷԿ-երի շնորհիվ կարող են 20-30 տարի անց խոնավությունից վերանալ` բերելով սողանքների և այլ խնդիրների: Բացի այդ, ՓՀԷԿ-երը վնաս են հասցնում տեղի բնակիչներին` վերցնելով նրանցից ոռոգման ջուրը»:
Արփի լիճը փոքր ՀԷԿ-երի պատճառով դատարկվում է Ամառային ամիսներին լիճը գրեթե ամբողջությամբ դատարկվեց, որովհետև Ախուրյան գետի վրա ՀԷԿ-եր են սարքվել: Արփի լճից ոռոգման պատրվակով բաց թողնվող ջուրը հիմնականում ուղղվում է փոքր ՀԷԿ-երի աշխատեցմանը: Վերլուծություն՝ ՓՀԵԿ-երի պատճառով գետերի ջուրը քչանում է, հունը փոխվում է, ձկնատեսակները ոչչանում են, գետերի շրջակայքում գտնվեղ անտառները ոչնչանում են, էկոհամակարգը փչանում է, գյուղացիների ոռոգման միակ աղբյուրն է գետը, հաճախ սխալ կառուցելու պատճառով, շատ ջուր են վերցնում ՓՀԵԿ-երը և քիչ հետ տալիս: ՓՀԵԿ-երը ՝էժան էլեկտրոէներգիայի աղբյուրներ են, անթափոն են աշխատում և օգտակար են որպես աշխատատեղ:
Աղբյուրը՝ ecolur.org 

Աշխարհի ամենաաղտոտված գետերն ու քաղաքները

http://www.slideshare.net/shushmkrtchyan/ss-26940646

Ժամանցի վայրեր))

Տես այստեղ

Խորխե Լուիս Բորխես (աֆորիզմներ)

Կյանքը երազ է Աստծո երազում:

Ինչը իրական է , երազ է, ինչը երազ չէ, չկա:

Մենք մյուսներին քննադատում ենք արարքներով, և ուզում ենք, որ մեզ քննադատեն հնարավորություններով:

Հայելիները և բազմացումը անտանելի են, երկուսն էլ կրկնապատկում են մարդկանց:

Գրականությունը կառավարելի տեսիլք է:

Փոքր տարիքում ինձ զարմացնում էր այն փաստը, որ փակ գրքի միջի տառերը չեն խառնվում և գիշերվա ընթացքում չեն կորչում:

Էֆիոպները կարծում են, որ կապիկները դիտմամբ չեն խոսում, միայն նրա համար որ իրենց ստիպեն աշխատել:

Ինչ որ մեկը հպարտանում է ամեն գրած գրքով, ես ամեն կարդացածով:

Երջանիկ են իրենց հարազատներին ներողները, երջանիկ է ինքն իրեն ներողը:

Ամեն մեկը յուրովի է պատկերացնում դրախտը, դեռ մանկության տարիներից ինձ համար գրադարանն է:

Դուք սիրահարված եք եթե հանկարծ նկատել եք, որ ինչ որ մեկը յուրահատուկ է:

Անուղեղների արարքները գերազանցում են խելամիտ մարդու երևակայությունը:

Անձրևը լցրեց օդը քառակուսի պատուհաններով:

Լինել գաղտնիքի տերը շատելի հաճելի է քան, այն բացահայտելը:

Դրախտի մասին ոչինչ չեմ կարող ասել, քանի որ այնտեղ չեմ եղել:

Պատճառները, որոնց համար մարդը կարող է սիրոլ կամ ատել մյուսներին, անթիվ են:

Երբեմն տղամարդը հասնում է կնոջ սիրուն, որպեսզի մոռանա նրան, որպեսզի այլևս չհիշի րա մասին:

Որտեղ նա էր, այնտեղ դրախտն էր:

Տարիները չեն փոխում մեր էությունը, եթե մենք այն ընդհանրապես ունենք:

Թարգմանության աղբյուրը՝ http://www.livelib.ru/author/226967/quotes/~2