Մահ, մի խորաթափանց
բառ, որից հետո սկսում է անորոշությունը: Ոչ ոք չգիտի թե ինչ է հետո: Միգուցե ընդհանրապես
ոչինչ, սա այն թեմաներից է որի շուրջ յուրաքանչյուր անձ ունի իր սեփական կարծիքը: Ի՞նչ կլինի մեռնելուց հետո.. այս հարցի պատասխանը ակնհայտ չի դառնա երբեք: Սակայն եթե մարդ ռեալիստ է, կմտածի, որ մարդիկ մեռնում են ու վերջ: Կյանքը պարզապես ավարտվում է: Քանզի եթե չկա մարմինը, չկա նաև հոգին: Իսկ երևակայելու ունակություն ունեցող մարդիկ միգուցե մտածեն, որ մահից հետո նոր աշխարհ է սկսվում, որտեղ դրախտը մարդու կյանքում եղած ամենահաճելի
և երջանիկ վայրկյանների կրկնություններն են: Սակայն այդ ամենին դու նայում ես անծանոթի
աչքերով: Լինելով դրախտում` մարդ հպարտանում է իր ապրած ուրախությամբ: Դժոխքը հակապատկերն
է: Մարդ այնտեղ տանջվում է, տխրում, իր աչքի առաջ տեսնում է իր կյանքի ամենացավոտ,
տհաճ վայրկյանները: Եթե այսպես մտածել ուրեմն մահից հետո յուրաքանչյուրն էլ լինում
է և դրախտում և դժոխքում: Մարդ պետք է հավատա փաստերին, սակայն ինչ անել եթե դրանք չկան, երևակայություն ունենալը դեռ ոչ ոքին վնաս չի պատճառել: Սակայն ես դժոխք և դրախտ ասվածներին ընդհանրապես չեմ հավատում: Մահը
մի երեևույթ է, որը վերջ է դնում մարդու տանջանքներին և ուրախությանը: Ճիշտ է երբեմն
մարդիկ ասում են, որ ուզում են մեռնել, բայց մտածում եմ, որ այդ ճանապարհի կեսից նրանք
փոշմանում են, սակայն արդեն ուշ է լինում: Առանց մեռնելու աշխարհում տեղ չէր լինի,
դա կյանքի օրենքն է: Մահից պետք չէ վախենալ, ինչպես ասում էր Պլատոնը դա ամենավատ բանը
չէ, որը կարող է լինել մարդու հետ:
No comments:
Post a Comment