- Տիեզերքն այնքան անծայրածիր է, որ չի կարող սրտի աշխատանքը դադարելուց հետո վերանալ
ամեն ինչ: Մարդ ապրում ու ստեղծագործում է հոգով, ոչ թե մարմնով: Մարմինը ուղղակի հոգին
արտացոլող հայելին է: Յուրաքանչյուրս ծնվում ենք, ապրում մեզ հատկացված ժամանկահատվածում,
փորձելով անել ամենաառավելագույնն ու անմոռանալին ինչը կարող ենք ու վերջում մեռնում:
Քանզի առանց մահի ու՞մ պետք կլիներ կյանքը: Իմ կարծիքով մահից հետո մի ուրիշ աշխարհ
է սկսվում: Շունչը, համբույրը, հրաժեշտը, ընկերությունը, ծիծաղը ահա մեր կյանքը: Մենք
ինքներս ենք որոշում մեր ճակատագիրը ու կարևոր է ոչ թե նրա հարցը այլ մեր պատասխանը:
Կյանքը ժամանակ է, կարևոր գործ անելու, երջանկանալու, տխրելու համար: Պետք է ամեն օր
ապրել մտածելով, որ ամեն վայրկյան ամենավերջինն է: Քանզի մինչև դասավորում ու որոշում
ենք մեր անելիքները կյանքն աննկատ վերջանում է: Կյանքը սովորեցնում է ճիշտ օգտվել ժամանակից,
իսկ ժամանակը գնահատել կյանքի ամեն մայրկյանը: Մենք բեմ ենք բարձրանում առանց փորձ
անելու, միանգամից խաղում ենք ու պետք է կարողանանք ամեն ասածի ու շարժումի համար չփոշմանենք:
Ամենակարևորը, որ ներկայացման վերջում բոլորը ոտքի կանգնած ծափահարեն, ոչ թե թողնեն գնան: Ասում են ինչ երազում ես դա իրական
է, ինչ երազ չէ դա չկա: Ճիշտ են ասում ամեն մի իրի ու մարդու մեջ պետք է տեսնել ավելին
քան իրենց սահմանափակ մարմիններն են: Մարդիկ ինքնահասատվում են այն ժամանակ երբ գտնում
են իրենց դերը, ուղին այս կյանքում ու շարժվում դրանով հաջողության հասնելու ակնկալիքով:
Կյանքը առեղծվածային երազ է, պետք է երազել ու ստեղծագործել ինչ էլ լինի:
No comments:
Post a Comment