Ծիծաղ...

Գիտեք, այնքան զարմանալի է, որ մարդկանց մեծամասնությունը կարծում է եթե շատ ես ծիծաղում, ժպտում, ջրիկանում ուրեմն դու լուրջ չես կարող լինել, ոչինչի լուրջ չես վերաբերվում և դեռ չես հասունացել: Կարող եմ ասել, որ հենց հակառակն է, հենց ամենաջրիկ մարդիկ են ներսից ամենակոտրվածներն ու տանջվածները: Երբ, որ պետք է նրանք կարող են շատ ավելի լուրջ լինել, ու ճիշտ խորհուրդներ տան քան մյուսները: Ես էլ եմ փորձում այդպես անել, ինչու տխրես եթե կարող ես գոնե ձևացնել, որ ուրախ ես: Ամբողջ օրը ծիծղալով ու հումորներ անելով ուղղակի աչք ես փակում, ներսումդ կատարվողի վրա: Իմ կարծիքով այդպես ավելի գերադասելի է: Պետք է կյանքին թեթև նայել և եթե ամեն փոքր բանից յուրաքանչյուրս նստի ու դարդ անի, կյանքը կկորցնի իր գույները, որոնք այդքան գեղեցիկ են, այն կդառնա մութ ու մռայլ: Միթե՞ այդպես ձեզ դուր է գալիս: Չեմ կարծում, ուրեմն ժպտացեք, ապրեք ձեր կյանքով, ոչ մեկից կախված մի եղեք: Մեկ անգամ ենք ապրում բոլորս, ինչպես ասում էր Կուրտ Վոնեգուտը պետք է կյանքը ապրել այնպես, որ պատմելը ամոթ լինի, բայց հիշողությունները խենթ ու վառ: Նա շատ ճիշտ է ասել, իմ կյանքը այդպիսին է և ես շատ ուրախ եմ, որ այնպիսի մարդկանցով շրջապատված, ովքեր նույնպես այդպես են մտածում: Մենք ոչ ոքին ցույց չենք տալիս ինչ կա մեր ներսում, պարտադիր չէ, որ յուրաքանչյուր անցորդը քեզ նայելով տեսնի քո հոգու ողջ խորությունը: Մարդ պետք է խորը ու անթափանց լինի, որ ինչքան էլ ուզեն չկարենան մինչև վերջ բացահայտել քո իրական էությունը: Երբեմն պահեր են գալիս, որ հոգիդ մռայլ է դառնում և տխրություն է ուզում, առանց դրա անհնար է: Սակայն ուրախությունն ու ժպիտը միշտ պետք է շատ ավելի շատ լինեն, այդպես դառը իրականությունը գոնե հաճելի ու գրավիչ է թվում: Շատ եմ սիրում կյանքի վառ գույները, որոնք գուցե ինքս եմ հորինում, սիրում եմ մարդկանց ժպիտները, սիրում եմ հրճվանքի բարձր ու ճղճղան ձայնը, նույնիսկ գռեհիկ ծիծաղը, կողքից ինչքան էլ տգեղ է նայվում , մեկ է պետք է գիտակցելով անես այն ինչը քեզ դուր է գալիս, ինչի շնորհիվ կարողանում ես ապրել քո աշխարհում…